Huda Takriti

Rivizitim. Në Tri Akte merr pikënisjen nga libri i Edward Saidit Reflektime mbi Mërgimin dhe Ese të Tjera dhe porosinë e tij se si mund të lexohet një ese personale. Vepra, e cila përfshin instalime të pëlhurave të printuara dhe printime individuale, shqyrton trashëgiminë siriane të Huda Takritit, duke kombinuar imazhe nga burime të ndryshme: fotografi nga një album familjar të pasuara nga duart e nënës së saj, portrete të gjyshes së artistes, Hikmat Al-Habbal, një artiste dhe mësuese tekstili, aktive në Kuvajtin e viteve 1960, dhe foto nga intervistat me familjen e saj të gjerë. Vepra i fton shikuesit në një dialog me të kaluarën, duke pyetur se si historitë mishërohen, rindërtohen dhe kornizohen në mënyra që e ruajnë dhe e transformojnë kuptimin e tyre. Ajo na kërkon të marrim parasysh atë që mund të shihet dhe çfarë qëndron jashtë kornizës së printimeve të cilat po i shohim: a mund ta përfytyrojmë dasmën e Hikmat Al-Habbal me një refugjat palestinez? A mund të lexojmë migrimin e një familjeje nga Libani në Siri, në vitet që çuan në Luftën Civile Libaneze (1975-1990)? A mund t'i ndiejmë presionet politike dhe fetare që ata përjetuan, të cilat shkaktuan lëvizjen e tyre? Apo mos këto histori u mbeten këngëve të pakënduara?

Duke reflektuar mbi titullin e esesë së Saidit, artisti zgjodhi termin "reflektime". Në latinisht, parashtesa "re" tregon një përsëritje; një lëvizje "prapa". Ajo e zgjeron këtë lëvizje si një seri provash të përsëritura, duke eksploruar temat e reciprocitetit, duke ri-imagjinuar historitë kolektive si akte të përsëritura të shkëputjes. Ashtu si në shumicën e veprave të paraqitura në këtë dhomë, të sajat ndajnë historinë e tyre përmes një harku të fragmentuar. Duke cituar një ese kolektive, ajo shpjegon: “Të arkivosh do të thotë t'i japësh vend, rend dhe të ardhme pjesës së mbetur; t'i konsiderosh gjërat, duke përfshirë dokumentet, si përsëritje që duhen vepruar; si dëshmi e mundshme për historitë që ende nuk janë përfunduar.”